با مطالعه در احوال امام حسین (علیه السلام) و امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف)، به شباهت هایی دست می یابیم؛ چنان که می توان گفت قیام هر دو بزرگوار، سنّت الهی است: امام حسین (علیه السلام) با نثار تمام هستی خود، در کنار یاران وفادارش اسلام محمدی را زنده کرد و حضرت مهدی با قیام خود به خونخواهی جدّش حسین (علیه السلام) می آید و خود را منتقم خون خدا معرفی می کند. حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) با قیام خود و تشکیل حکومت عدل جهانی، بر ستمگران جورپیشه چیره می شود. این همان بشارت تخلف ناپذیری است که در قرآن و سنّت آمده است.
اگر به درک حقیقی از واقعۀ عاشورا برسیم، خواهیم فهمید که چرا ائمه (علیهم السلام) پس از شهادت امام حسین (علیه السلام) به زنده ماندن یاد عاشورا تأکید کرده اند. می توان یکی از دلایل آن را در زیارات و ادعیۀ رسیده از امامان معصوم (علیهم السلام) جست و جو کنیم. اینکه ائمۀ اطهار (علیهم السلام) در بسیاری از دعاها، حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) را قائم آل محمد (علیهم السلام) یا منتقم خون امام حسین (علیه السلام) معرفی کرده اند، در واقع زمینه سازی برای حکومت جهانی مهدوی است.
در واقعۀ عاشورا عده ای که با قلوبی مهر و موم شده، به دشمنی با خاندان پیامبر (صلی الله علیه و آله) برخاسته بودند، فجایعی را رقم زدند که تاکنون در هیچ واقعۀ تاریخی مانند آن اتفاق نیفتاده است. اینجاست که می توان گفت حرکت در سایۀ امامت راه گشاست و هر راهی غیر از راه معصومان (علیهم السلام) بیراهه است.

حرکت در سایۀ امامت راه گشاست و هر راهی غیر از راه معصومان (علیهم السلام) بیراهه است.

در سخنی از امام سوم (علیه السلام) به یارانش چنین می خوانیم: <<أیهَا النَّاسُ إنَّ اللهَ جَلَّ ذِکرُهُ ما خَلَقَ إلَّا لِیعْرِفُوهُ فَإذَا عَرَفُوهُ عَبَدُوهُ فَإذَا عَبَدُوهُ اسْتَغْنَوْا بِعِبادَتِهِ عَنْ عِبَادَهِ مَنْ سِوَاهُ>>؛ ای مردم، خداوند عزّ و جلّ بندگان را نیافرید، مگر برای اینکه او را بشناسند و هنگامی که او را شناختند، عبادتش کنند و زمانی که او را عبادت کردند، از پرستشِ جز او بی نیاز می شوند. مردی عرض کرد: <<یا بْنَ رَسُولِ اللهِ بِأبِی أنْتَ و امِّی فَمَا مَعْرِفَةُ الله>>؛ ای پسر رسول خدا، پدر و مادرم فدایت! معرفت و شناخت خدا چیست؟ سید الشهدا (علیه السلام) فرمود: <<مَعْرِفَهُ أَهلِ کُلّ ِزَمَانٍ إِمَامَهُمُ الَّذِی یجبُ عَلَیهِمْ طَاعَتُهُ>>؛ شناخت، آن است که مردمِ هر روزگار، امام و پیشوایی را که اطاعتش بر آنها واجب است، بشناسند. [1]
شیخ صدوق (رحمه الله) پس از بیان این روایت در علل الشرایع، توضیح داده است که: <<شناختِ اهل هر روزگار از امام زمانِ خودشان؛ یعنى بدانند که خداوند هیچ زمانى را از وجود امام معصوم (علیه السلام) خالى نمی گذارد؛ زیرا اگر امامى نباشد، مردم از عبادت غیر خدا ایمن نمی مانند>>؛ چون امام حافظ دین و عقاید مذهبى مردم است و اگر امام نبود، خرافه ها و بدعت ها در بین مردم رایج و انحراف و گمراهى فراگیر مى شد.
امروزه نیز زمین از حجت الهی خالی نیست و اگر چه امام زمانِ ما در پس پردۀ غیبت به سر می برند، اما حفظ دین و عقاید مردم، بر عهدۀ علماست و طبق فرمودۀ شخص ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) ما موظف به پیروی از مراجع بزرگوار تقلید هستیم و در واقع این بزرگواران، حجت بر مردم هستند و امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف).

معرفت و شناخت خدا آن است که مردمِ هر روزگار، امام و پیشوایی را که اطاعتش بر آنها واجب است، بشناسند.

در زمان هر یک از ائمه (علیهم السلام) به دلایل مختلف، در حق امامت، اجحاف شده است که عمدۀ آن در اثر نبودِ معرفت و بصیرت به ایشان در میان مردم آن عصر بوده است؛ در صورتی که این بزرگواران می توانستند با داشتن یارانی همراه، در برابر حکومت جورِ زمانشان قیام کنند. این فرصت قیام بنا به شرایط حاکم بر جامعه در آن زمان، برای هیچ یک از امامان معصوم (علیهم السلام) تا به امروز اتفاق نیفتاده است؛ اما همۀ ایشان در سخنانشان این بشارت و نوید را داده اند که قیام مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قطعی است و حکومت او، تنها حکومتی است که می ماند و درختی که هدف سلسلۀ امامان معصوم (علیهم السلام) است و آن را با رنج و مشقت فراوان نشانده اند، در زمان حضرت مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) به بار می نشیند و ثمره اش کمال علم و معرفت در سایۀ حکومت سراسر عدل مهدوی است.
در روایتی که مرحوم شیخ طوسی (رحمه الله) در <<مصباح المتهجد>> نقل کرده است، امام باقر (علیه السلام) به شیعیان فرموده اند که در روز عاشورا اینگونه دعا کنند و به یکدیگر تسلیت بگویند: <<أعْظَمَ اللهُ أُجُورَنَا بِمُصَابِنَا بِالحُسین وَ جَعَلَنا وَ إِیاکُم مِنَ الطَّالِبِینَ بِثَارِهِ مَعَ وَلِیهِ الإمَامِ المَهدِی مِن آلِ مُحَمَّدٍ علیهم السلام>> [2]
با این مفهوم که: <<خداوند ثواب های عزادار بودن ما برای مصیبت های امام حسین (علیه السلام) را زیاد کرده و ما و شما را در خونخواهی سید الشهدا (علیه السلام) در رکاب ولی خود، مهدی آل محمد (علیهم السلام) قرار دهد.>>

قیام مهدی موعود (عجل الله تعالی فرجه الشریف) قطعی است و حکومت او، تنها حکومتی است که می ماند و ثمره اش کمال علم و معرفت در سایۀ حکومت سراسر عدل مهدوی است.

شیعه معتقد است که حکومت جهانی مهدوی از دل واقعۀ عاشورا برخاسته است؛ چرا که همان اهدافی که حسین بن علی (علیهم السلام) در عاشورا دنبال می کرد، حضرت ولی عصر (عجل الله تعالی فرجه الشریف) نیز همان ها را در زمان حکومت جهانی اش دنبال می کند. قرار است حکومت مهدوی همان پیام هایی را داشته باشد که دیگر ائمه (علیهم السلام) نیز داشتند.
در زیارت ناحیۀ مقدسه، امام زمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف) مرثیه سرایی جان سوزی برای امام حسین (علیه السلام) کرده است و [بر آن اساس نیز] انتقام خون امام حسین (علیه السلام) با امام مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) خواهد بود. در زمینۀ وضعیت عصر ظهور، در روایتی از امام حسین (علیه السلام) این طور آمده است که آن حضرت فرمود: <<آنچه انتظار دارید، تحقق نمی یابد؛ جز زمانی که انزجار و نفرت از یکدیگر در شما رواج یابد؛ گروهی علیه گروهی دیگر شهادت دهند و همدیگر را لعن و نفرین کنند.>> راوی پرسید: <<چه چیزی در این زمان است؟>> سید الشهدا (علیه السلام) در پاسخ فرمود: <<همۀ خیرها در این زمان است؛ زیرا مهدی (عجل الله تعالی فرجه الشریف) خروج می کند و همۀ این زشتی ها را از میان برمی دارد.>> [3]

منبع : کتاب ماه دلدادگی، معاونت تبلیغات و ارتباطات اسلامی آستان قدس رضوی