السلام علیک یا سلطان خراسان : نیلوبلاگ

امانت دار(ولادت حضرت فاطمه (س) خجسته باد...

روز اوّل هستی بود. روز آفرینش. خدا می خواست هر اسمش را در گوشه ای از جهان به ودیعه بگذارد. هستی به انتظار مانده بود. بخش بخش می شد و متجلّی می گشت. آفرینش شکل می گرفت. آسمان، دریا، کهکشان، کوه، درخت و... انسان. خدا می خواست از نور خود، در وجود خلیفۀ خود یادگاری بگذارد. آسمان و دریا و کهکشان و کوه و درخت منتظر بودند. راستی، انسان قرار بود کدام اسم خدا را امانت دار باشد؟

خدا تمام اسماء و صفاتش را به انسان بخشید و گفت: باید به تعالی برسی تا این اسماء و صفات در تو تجلّی یابند وانسان کاملگردی.

آن گاه در وجود یک انسان، گوهری را نشاند که تابناک تر از همه بود و گفت: تو امانت دارِ هستی می شوی. از این پس، هستی از درون وجود تو منتشر می شود. تو <<مادر>>ی!

<<مادر>> گفت: و من، این قصیدۀ بلند و شیوا که ابیاتم تمام تاریخ بشر را خواهد سرود، آیا <<شاه بیت>>ی ندارم؟

خدا گفت: شاه بیت مادری، شاه بیت آفرینش است.

همان که <<فاطمه>> است!

روزت مبارک مادر